เรืองและภาพ โดย นุ่น

ฮิโรชิม่าในความคิดที่ติดจากการเรียนประวัติศาสตร์สมัยเด็กๆคือเมืองร้าง เละ เมืองระเบิดรุมจากสงครามโลก คงไม่มีใครอยากไปเที่ยวเมืองร้างเหงาๆ มีแต่เด็กทัศนศึกษาในวันหยุด vacation ของคนวัยเราแน่ๆ

เป็นเมืองที่เราไม่เคยคิดจะไป ไม่คิดจะชอบ ไม่คิดจะเปิดใจ……แปลก! คำว่าเหตุคงมีจริงเรื่องบางเรื่องปิดใจเท่าไหร่ คงมีเหตุให้มันเกิดอยู่ดี

เราจองตั๋วหนึ่งอาทิตย์ก่อนไปในวันที่คิดว่าตัวเองต้องการพัก ต้องการลืม จริงๆคือที่ๆไม่ต้องจำ ที่ๆไม่ต้องคิดถึง คิดว่าการไปในที่ๆไม่เคยไป ไม่เคยแพลนคงจะดีไปอีกแบบ

 “ฮิโรชิม่า” (Hiroshima) เป็นเมืองเชยๆ เงียบๆ มีรถรางกลางเมือง ตึกรามบ้านช่องดูเบๆเนิร์ดๆ อาคารโดมซากปรมาณู ไม่ต้องไปพูดถึงนะ ดูไอคอนิคตามท้องเรื่อง เหมือนการเดินเข้าพิพิธภัณฑ์เปิดชำแหละความขัดแย้งของมนุษย์ ระหว่างเดินดูได้แต่ฟีลอึดอัด เบื่อหน่ายกับการทะเลาะกับเหยื่อการทะเลาะ พาให้นึกถึงเรื่องตึงๆที่เป็นอยู่แล้ว แค่ฟีลก็ไม่อยากคิดถึงคนที่ไม่อยากคิดถึง อยากลืมคนที่อยากลืม หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก็เห็นข้อความว่า “Where are you missing?” แค่เห็นก็ไม่อยากตอบละ

ได้ยินเกี่ยวกับเกาะ Miyajima สุดสายรถราง ไม่รู้ว่ามีอะไรพิเศษเพียงแค่เสาสีแดงหน้าเกาะ เราไม่ได้เตรียมข้อมูล ไม่ต้องการรู้ประวัติศาสตร์ บอกตัวเองว่ามีเหตุให้มาก้อมา

วันรุ่งขึ้นตีตั๋วรถไป วิ่งช้าๆเจอหมู่บ้านชาวประมง ทะเลสีฟ้าส่งกลิ่นน้ำเค็มนิดๆ มองเห็นเกาะใหญ่และเสาสีแดงอยู่ไกลๆ ถ่ายรูปตามคิวกะว่าจะกลับแล้ว

เดินไปไกลจากพื้นที่นักท่องเที่ยว บังเอิญเตะตาเข้ากับคาเฟ่บนเกาะชื่อ Miyajima Coffee เป็นร้าน Zakka ไม้สีเอิร์ทเปิดเพลงเบาๆ ไหนๆไปละก็คงต้องลองซะหน่อย เสิร์ฟลาเต้ร้อนฟองนมนุ่มข้นมาในถาดไม้ กลิ่นกาแฟดาร์คๆวินาทีนั้นปลุกเราจากอารมณ์ซังกะตายได้ดี เราเลือกมุมเงียบๆริมสวนบอนไซเซนเว่อร์ ไม่มีคนรู้จัก ที่นี่ที่ไหน? เรามาที่นี่ได้ไง? คิดย้อนไปห้าวันที่แล้วเรายังไม่รู้เลยว่าเราจะมานั่งที่นี่ ณ มุมนั้นเราปล่อยใจสโลว์ไปในอีกโลกที่ช่างแตกต่างจากโลกที่เรามา มู้ดเซนๆช้าๆปนกลิ่นกาแฟที่เตะจมูกคลุ้งให้ฟีลเก่าๆที่เราคุ้นเคย ในช่วงเวลาที่เงียบและว่างที่สุดเราคิดถึงใครคนนั้น คนที่ทำให้กาแฟอุ่นๆหอมๆมีความหมายทุกวัน

เรานั่งเคลิ้มทอดอารมณ์แล้วนั่งถามตัวเองว่าที่ๆเราไม่อยากมา เรามาทำไม? ที่ๆเราไม่อยากใช้เวลาด้วย เราฆ่าเวลาที่นี่ทำไม? คนที่เราไม่อยากคุย เราคุยทำไม?

บางช่วงของชีวิตคงเป็นแบบนี้ ….พักในช่วงไม่อยากคุยแต่ดันไม่ลืม…..หนีไปในที่ๆไม่อยากจำแต่ดันคิดถึง

ผ่านไปสองชั่วโมง กาแฟสองแก้ว เราก็หยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วส่งไปว่า

“Missing in Miyajima”

Comments

comments